domingo, 20 de abril de 2014


David Rubín é un animador e historietista español, o cal naceu en Ourense en 1977. Estudou deseño gráfico e foi o codirector da película El espíritu del bosque, que é a secuela de esa película que casa todos nos vimos na nosa infancia: El bosque animado. Ten un blog no que ensina o proceso de creación dalgúns dos seus cómics titulado "de tripas corazón". Podedes aceder a el, pinchando aquí.

Isto do cómic (e ademais en Galicia) é para min como á fotografía. Non teño nin puñeteira idea. Non é que me guste demasiado, a verdade. Aínda así gustábame mais cando era pequeno. Lía cómics de Marvel que tiña meu pai, as xoias literarias que tiña o meu pai, os de Zagor que encontrei no diván da casa dos meus avós e que foron dos meus tíos, o mítico Tintín, e algunha que outra obra de Fran Miller coma Sin City ou 300. Logo diso lin manga, pero agora non é que me gusten ningunha das dúas cousas demasiado.

Entre as obras de Rubín podemos encontrar cousas coma: El circo del desaliento, Corazón de tormentas, La tetería del Oso Malayo, unha adaptación de Beowulf, e dous libros de El heroe.

Ei lin o primeiro dos do Heroe. A historia é simple: Unha nai que é mais ou menos unha deusa vai dar a luz a dous fillos. Pero advíntenlle que é o que naza primeiro terá sometido ao segundo. A partir de ahí, e cuns anos de posterioridade o fillo maior que é (creo, no me lembro moi ben) o rei da sua cidade, manda ao seu irmán maior sempre a que vaia matar monstros que ameazan o seu palacio o os de outros reis, para que os monstros acaben coa vida do seu irmán. Pero nada, o seu irmán é indestrutible, o al menos iso parece.

O irmán maior é Euristeo, mentres que é o pequeno e bo é Heracles. Ista historieta básase no mito dos Doce traballos de Heracles. Como non sei o que é o busco na Wikipedia: Zeus, tras deixar embarazada a Alcmena, que sería así mai de Heracles, proclamou que o próximo fillo nacido na casa de Perseo convertiríase en rei. Ao oír isto Hera, a esposa de Zeus, fixo que Euristeo nazera dous meses antes, pois pertencía á casa de Perseo, ao igual que Heracles, a quen fixo nacer con tres meses de retraso. Cando Zeus advirtiu o que o sucedeu montou en cólera, pero, non obstante, sua imprudente proclama seguiu en pe.
Nun ataque de locura provocado por Hera, Heracles matou a su muller, seus fillos e a dous dos seus sobriños coas súas propias manos. Cando recuperou a cordura e advirtiu o que fixera aislouse do mundo e foise a vivir so as terras salvaxes. Encontrado polo seu irmán Ificles e convencido de que visitase o oráculo de Delfos. En penitencia por ista execrable acción, a sibila délfica díxolle que tiña que levar a cabo una serie de doce traballos que dispusiera Euristeo, o home que usurpara seu lexítimo dereito á coroa e a quen más odiaba.

Manolo díxonos que David Rubín era un home que sempre estaba de mala leche e que quería plasmar iso nas súas historietas mediante personaxes que din palabrotas, que sempre están fumando, que están loitando ou incluso xodendo.

Aparte disto, temos que contar con que David non é un escritor que escriba de maneira lineal, quero dicir, nunha páxina nos verás sempre nove viñetas, senón que facilmente rompe os esquemas, e ao millor tan so hai unha.¡, na que un personaxe lle arrea un bofetón a outro, ou se cabrea con el.

Pero bueno, no vídeo que púxonos na clase acerca del, Radiografía dun autor de tebeos (dirixido por Marcos Nine), a min non me pareceu un tipo que estivera de tal mala hostia. Por exemplo, mostrábase aberto coa sempre que viña a comprar os seus libros, cos que lle pedían unhas firmas, etc. Claro está que eu non o coñezo persoalmente é que estou falando desde a impresión que o vídeo deume a min.


Agora quero falar un pouco de cousas que vin nas súas viñetas, é dicir, como influencias ou incluso homenaxes a outras obras ou películas.



A viñeta de enriba recordarme moito a Sin City. É unha película dirixida por Robert Rodriguez e Frank Miller, inspirada plano a plano en cada viñeta do cómic. En ambas encóntrase no baño, home e muller, na mesma posición, o home cheo de vendas...



O mesmo de antes: No baño, un home, con esas tiritas pequenas brancas arredor do seu corpo e asua cara... Estan dous de enriba están sacadas de El círculo del desaliento. As de abaxio, de El heroe.


Esta recordarme a Kill Bill (de Quentin Tarantino). Un maestro, o seu aprendiz, o moble para gardar as espadas que sae na imaxe de abaixo, a postura da espada... Ista relación é un pouco mais subxectiva ca a anterior, penso eu.


Pero a seguinte é innegable:


Esto recordarme totalmente á película de Disney, Hercules, e ao combate coas hidras. É calcao.




Ao millor tan so son imaxinacións miñas, e son eu o único de ver as relacións entre unhas cousas e outras. Consciente son de que ao millor o home nin veu Sin City, nin Kill Bill, nin nada. Ou que si, e que non estaba pensando nas películas a hora de debuxar o cómic.

E con isto, marcho. Deica outra!










Un pouco de cine

O profesor da asignatura ultimamente púsonos na clase varios exemplos do que estase a facer ultimamente no panorama do cinema galego. Se mal non me lembro púxonos A pegada dos avós, Encallados, algún fragmento de Costa da morte, e a película esa dos nazis na que falan en non sei cantos idiomas distintos. A primeira e mais a última parecéronme un tanto aburridas. A primeira nin me interesa o tema, nin como está filmada, e a outra non me fai nin pizca de gracia... Non digo, non obstante que sexan malas, pero non me gustan.

Xulio Abonjo (Alfonso), Federico Pérez (Pato), Ricardo de Barreiro (Andy). A película conta con cameos como o de Luís Tosar

Asi que veño a falar un pouco sobre as dous do medio. Empezarei por Encallados. O filme está dirixido por Alfonso Zarauza. Como non o coñezo de nada busco o seu nome en Google e me aparece esto: Guionista e director, fixo ambos labores en cinco curtas feitas en Galicia e escribiu unha longametraxe coproducida entre Brasil e Cuba. Titulada "Minerva é nome de mulher" (dir.Wolney Oliveira), rodouse en 2005 en Fortaleza (Brasil). Desde 2001 é director de desenvolvemento de proxectos da produtora madrileña Iroko Films. Dirixiu multitude de videoclips, anuncios e "así se fixo". Traballa de analista de guións de longas. Foi primeiro axudante de dirección na longa documental "Machín toda una vida" (2002).

Encallados, é un filme que fala do Prestixe, pero faino dunha forma moi particular a cal da motivo a diversas capas de lectura da película. A historia conta o proceso mediante o cal un produtor lle encarga unha película a un director, que non ten moito éxito, porque non lle queda outra. O director intenta desfacerse do encargo, pero o produtor o ameaza. A película ten que tratar sobre o Prestixe, sobre o desastre que causou. A partir dese momento comezara un viaxe na que dos dous guionistas da película e mais o director intentarán facer a película.

Como dixen antes hai varias capas de lectura: A primeira vista podemos atoparnos cunha crítica ao desastre do Prestixe e ao país en xeral. Tamén queda impreso na película as dificultades que estes directos galegos teñen a hora de facer unha película debido ao presuposto (aínda que este tema é bastante universal), como o director quere facer unha cousa pero o produtor dille que non debido a que e o seu diñeiro o que está en xogo a facer a película.


Aparte disto a película está grabada en branco e negro, o que fai que a súa fotografía mellore. E tecnicamente é impecable: A posta en escena, os planos largos (que ten o seu mérito facelos nun mundo no que a maioría de películas teñen planos de cinco segundos como máximo). Aparte diso os actores están correctos.

Proba irrefutable de que a película gustoume foi a posterior pegada que ten está película no vídeo que fixemos eu e mais Brandán para clase, sobre o tema de rebeldía, aínda que quedara un churro.

Aquí podemos ver ao director, grabando un dos primeros planos da película

En canto a outra película Costa da morte (dirixida por Lois Patiño), que mais que unha película ven sendo un documental ,non podo falar demasiado porque non a vin completa. Vin os primeiros trinta minutos, porque encontrábame so na casa sen nada que facer (aínda que xa sei que neste curso sempre hai algo que facer...), e púxenme a vela empezar a atrapoume pero chegaron os meus pais a casa e para estar vendo a película mentres que hai ruídos de fondos pasei...

Eu pensaba que Costa... era unha película e non un documental. Como documental eu penso que é bastante innovador porque a partir de planos fixos largos que parecen cadros e voces en off, o director fai un retrato contemplativo e obxetivo da Costa da Morte, porque a partir dos diálogos das persoas en off e do que ves na pantalla podes sacar as túas propias conclusións en vez de un documental clásico totalmente mastigado no que te explican todo. É dicir, nesta película-documental non hai entrevistas, non hai planos explicativos do lugar, etc; con esto evítase todo o relacionado con xénero. Desta forma cada espectador sacara as súas propias conclusións acerca dos sucesos que vanse alternando na pantalla.


Pero aínda así e aínda que diga que esta ben, que rompe os esquemas e demais non é unha idea que me atraia moito, porque non me imaxino a min vendo esta película dez veces na miña vida. Penso que con unha ou dúas veces ven lle chega, así que supoño que algo falla... (ou faio eu, que será o mais seguro, debido a que non me interesa a Costa da morte). E non o digo porque non me guste, aclaro. Os que non opinen igual que lle voten collóns e que a vexan unhas cantas veces a ver que divertido é o asunto.

Quero dicir algo, e este algo é para protexernos un pouco. Sendo unha persoa á que lle gusta o cine, nunca vexo ningún cartel, ningún anuncio, ningunha película galega na cartelera. Quero dicir, é como si non existise nos medios. Se comentaba na clase que case ninguén vía películas galegas... tampouco chegan as nosas mans como outros produtos españois, europeos ou americanos.

Tamén comentaba con Iago o outro día que aquí en Galicia e en España faltan temas de interese. O explico dende o meu punto de vista: Non hai nada que me impulse a ver unha película galega ou española porque non abordan temas do meu interese. E non o xeneralizo hai películas feitas aquí que me gustan, pero paréceme que o asunto non funciona e non chega ás nosas mans. As películas españolas son case todas comedias. Os actores principais sobreactuan, dende o meu modo de ver. Ao mellor é que estou cheo de prexuízos, non sei...



miércoles, 16 de abril de 2014

Un, dous, tres...PATACA!


A verdade é que non teño moita idea de fotografía, por iso non tiña para nada planeado facer unha entrada sobre este tema. Pero decateime de que había dúas fotógrafas aficionadas as que estiven seguindo debido a que as tiña agregadas ao Facebook e mesmamente hai moi pouquiño que abriron un blog para que a xente visite as fotos dos lugares onde van a sacar as fotos.

(A esquerda, Karem, a dereita, Cony)

As mulleres da foto, son Cony Anca y Karem Bustabad. Ambas son aficionadas á fotografía e dende hai bastante tempo cada día soben ao Facebook bastantes fotos dos lugares onde van, e ultimamente, como xa dixen, abriron un blog para ir almacenándoas alí. Podedes visitar o blog aquí.

Ultimamente, se non me equivoco, están dedicando o seu tempo á fotografía HDR. Quizais non vos soe pero a mesma fotografía que Peter Jackson and family utilizou para crear o mundo de El hobbit. Esta de aquí é a primeira foto en HDR de Karem:


Para que vexades que non minto, podedes comparala con estas capturas de El hobbit: La desolación de Smaug:




Bueno, non falo máis e deixo que Cony se presente:

Mi nombre es Cony Anca Vetter y soy una aficionada a la fotografía, aunque casi diría que soy una “adicta” a la fotografía. Desde muy pequeña, me gustaba hacer fotos, pero era una afición cara y gracias a la aparición de la fotografía digital, mi afición creció debido a que se abarataron costes. Empecé con una cámara compacta, fui ampliando conocimientos hasta que me pasé a una cámara reflex y ahí sí que se puede decir que llegué a mis objetivos en fotografía. El tipo de fotografía que más hago es el paisaje, sobre todo el paisaje natural, cuanto más rural, mejor. Me encanta encontrar rincones apartados que un día fueron importantes para la vida rural, como pueden ser los molinos, los puentes, etc. Rincones que hoy en día están tristemente abandonados . En mi interior, cuando hago una foto de uno de estos rincones, imagino la vida en el pasado, imagino a la gente trabajando en esos molinos, cruzando esos puentes... y me pregunto por qué se abandonaron todos estos lugares.... Creo que estoy influenciada por mi padre. Él emigró a los 19 años, se fue de Galicia y cruzó el Atlántico. Dejó su aldea y llegó a una gran urbe, Sâo Paulo. Y por increíble que parezca, siempre echó de menos su aldea, esa tranquilidad, esos paisajes . Me inculcó el amor a la naturaleza y continúo así. Me encanta el paisaje gallego, pocos lugares disponen de una variedad de colores tan amplia.Sobre todo en otoño y en primavera. También hago fotografía nocturna... Ese es un mundo aparte, ggg. Este tipo de fotografía me transmite calma... Una tranquilidad infinita... Acostumbraba a compartir mis fotos con mis amigos de las redes sociales como puede ser facebook y un día pensé que podía compartirlas con un público mucho más amplio. Así que decidí hacerme un blog. Necesité la ayuda de Karem puesto que ella es esperta en esto de los bloggs. Ella me ayudó a diseñarlo. Mi objetivo no es conseguir un número elevado de visitas, sino que me gustaría que mis fotos llegasen a ojos de personas que por cualquier motivo no pueden visitar los lugares que yo visito. Tengo visitas de emigrantes que están lejos de su tierra, gente que algún día pasaba por estos rincones, mis rincones favoritos... 

El blog fue creado hace apenas 2 semanas , sólo tiene tres entradas y poco a poco iré incorporando más.

Aquí vos van unhas fotos dela:

Faro do Cabo Ortegal

Muíño do Castelo, Narahío

Praia de Valdoviño



Ferrol, Narón e Neda, dende Coto do Rei

Fervenza do Castelo, Narahío-San Sadurniño

Muíño das Painceiras, Bermuy, As pontes

Esta es una foto muy especial para mí, es una foto que no tiene buena calidad, pero refleja todo lo que escribí arriba, aún no está subída en el blog. Es una foto que hicimos un día que fuimos a visitar un molino al que iba mi padre cuando era niño.
Resulta que llegamos al molino y mi padre se puso a mirar la puerta del molino, la miraba con una linterna y no entendíamos que buscaba hasta que nos llamó y pudimos ver el nombre de mi padre escrito en la puerta... Escribió su nombre allí cuando tenía 14 años... hoy tiene 76... imagínate la ilusión mía y de Karem al encontrar esta firma, dice Cony.

Esta é a firma. Pon: Constantino Anca.

Praia de Doniños

Serra da Capelada, dende San Andres de Teixido

Área recreativa Pedroso-Narón

Parque etnográfico do río Sesín- A Capela

Parque etnográfico do río Sesín- A Capela.

Estas tres últimas fotos parecen sacadas de El hobbit completamente, dende o meu modo de ver.


Praia de Pantín

En canto á outra fotografa, Karem fíxenlle unhas preguntas:

Háblame un poco del blog.
El blog lo lleva Cony pero yo le ayudo en la parte más técnica ya que ella no conocía la plataforma blogger y yo ya trabajara con ella en clase, también le doy alguna idea a la hora de narrar la historia que describimos en cada lugar. La verdad es que el blog no ha tenido mucha aceptación, bueno entre amigos y eso si, pero ya lo eran las fotos antes de estar en blog, pero supongo que un blog tampoco se hace conocido de la noche al día... hay que tener un poco de paciencia.

¿Qué te gusta de la fotografía? ¿Qué te motiva a la hora de hacer fotos?
De la fotografía me gusta todo jejeje lo que más me gusta, más que hacer fotos en sí, es ir a hacerlas y descubrir lugares que mucha gente no conoce. Esa sensación que da estar en lugar que hace mucho tiempo que nadie visita es indescriptible, o la emoción que se siente al caminar siguiendo el transcurso de un río y de repente encontrar un antiguo molino o un puente viejo, y pensar la de historias que han pasado en esos lugares pone el pelo de punta a cualquiera. Lo que me motiva de la fotografía es poder compartir con la gente la belleza de algunos lugares que a lo mejor no visitan nunca en sus vidas, o mostrar una perspectiva diferente de algo que la gente está acostumbrada a ver, pero les muestras como lo ves tú. Eso es lo que más me gusta


¿Qué es lo que quieres transmitir con tus fotografías?
Con mis fotos intento transmitir lo que siento al ver determinadas escenas, muchas veces no lo consigo porque todavía me queda mucho que aprender pero me gusta poder compartir eso con la gente. Supongo que será parecido a cuando un poeta, un escritor, o un director de cine o de teatro... escriben un poema , un libro, una obra o ruedan una pelicula, todos ellos intentan transmitir sentimientos con sus obras, pues un fotográfo igual, pero a través de sus fotografías.


¿Por qué haces fotos de paisajes gallegos y no de otros?
Hago fotos de paisajes gallegos porque no tienen nada que envidiar a los paisajes que se puedan encontrar por el mundo adelante. Para que voy irme fuera de Galicia si todavía quedan aquí miles de rincones por descubrir y para sorprenderme. Y más que nada porque me gusta mucho hacer fotos y si siempre que quisiera hacerlas me fuera de viaje a otro sitio que no fuera en Galicia, me arruinaría... (comenta entre risas).

Estas son algunhas das súas fotos:


Muíño do Castelo, Narahío


Torre de Hércules, dende o paseo que vai a Portiño
Muíño de Zancarrión, en Bermuy- As pontes

E para despedirme quería dar moitas grazas a ámbalas dúas pola súa tremenda colaboración, tanto á hora das entrevistas coma á hora de elaborar esta entrada, debido a que axudáronme moito...
Espero que teñan moito éxito nas próximas semanas co blog.






martes, 15 de abril de 2014

Entrevista a RB01 Clicka

(De esquerda a dereita: TiTo EHD, SirkUno, DroDer, Ras Bao, Juanda ARS Sánchez)



Non tiña moitas ideas nin ganas de poñerme a pensar en que outro traballo podería facer para a clase de Historia de Galicia. A verdade e que non teño nin puta idea do que estase a facer a día de hoxe na cultura galega, e creo que non é solo problema meu porque de todos os nomes que nomeou o profesor na clase non coñecía nin ao primeiro... Pero iso é porque ninguén habíame falado deles, porque parece que aquí, ao meu modo de ver as cousas en Galicia promocionanse de mala maneira...

Pois iso, andaba eu a darlle voltas e voltas a de que facer o meu traballo. Hai música en Galicia que se fai bastante guay. Un exemplo son por exemplo Watios (que entradas pasadas xa comentei que era dos meus grupos favoritos), Arce, todo Norweside, e aquí en Ferrol destaca este grupo RB01 Clicka, aos cales coñezo personalmente. Así que encendeuseme a bombilla na miña cabeza e preguntailles se estarían interesados en botarme unha man e poder facerlles unha entrevista para un asignatura coñazo do instituto. Dar as grazas pola boa aceptación que tiven.

RB01 Clicka é un grupo que formouse no ano 2012, despois de varios anos dos seus compoñentes grabando no mesmo estudio: Rasba’Studios. Todo empezou con poucas aspiracións pero ao sacar a sua primeira mixtape Historias de una vida, recaudaron bastante diñeiro cos concertos e a venta física desta. Despois diso seguiron grabando outras mixtapes tales como Rarezas del 3300A e Comienza el espectaculo.
Podedes acceder a sua páxina oficil pinchando aquí, e ao seu canal de YouTube (dirixido por Ras Bao) aquí.

1. ¿Como os llamáis? ¿Por qué ese nombre?

Somos RB01 Clicka. El nombre surgió porque todos grabábamos en el mismo estudio (Rasba'Studios, cuyo logo es RB01), y empezamos a grabar canciones juntos, entonces empezamos a hablar de "la clicka" (las clickas son las bandas americanas), entonces añadimos el logo.. y quedó como RB01 Clicka.

2. ¿Quienes perteneceis al grupo?

Somos 5 integrantes: 
Alejandro Tenreiro (DroDer)

Cristian Noya (SirkUno)

Anxo Caeiro (Ras Bao)

Humberto Granados (TiTo EHD) 

Juan David Villarreal (Juanda ARS Sánchez)

3. ¿Como surgió?

Como decimos en la primera pregunta, surgió porque eramos un grupo de amigos que nos juntabamos para hacer música en un mismo lugar.

4. ¿Donde grabais vuestras canciones?

También lo contestamos anteriormente: en Rasba'Studios. Originalmente el estudio era de Ras Bao, de ahí su nombre, pero con el nacimiento del grupo cada uno ha ido añadiendo su granito de arena, y aún conservando el nombre original, el estudio no deja de ser de todos.

5. ¿Cuantos trabajos habeis hecho hasta la fecha en conjunto? ¿Y en solitario?

Como RB01 Clicka hemos sacado 4 maquetas: "Historias de una vida", "Rarezas del 3300A", "Comienza el espectáculo" y "The end"
Y En solitario:
 Ras Bao
- Promo '09: Reggae Sentimiento
- Reggae Sentimiento (2010)
- Versión 2.0 Tha Mixtape (2010)
- Sinópsis (2010)
- Armagedon (2010)
- Finisterrae (2010)
- Binomio (2010)
- Full Contact (2011)
- Adelante (2012)
- A miña terra (2012) [Grabada integramente en galego]
DroDer
-Invasión tha mixtape (2010)
Juanda ARS Sánchez:
- Desde mi tumba resurjo (2010)
SirkUno y TiTo EHD por ahora no han sacado ningún trabajo en solitario. Aunque podríamos decir que siempre estamos trabajando en algo nuevo, tanto ellos, como el resto.

6. ¿Que intentais transmitir en vuestras canciones?

Un poco de todo. En nuestras carreras en solitario cada uno habla de una manera mucho más personal que cuando trabajamos como grupo.
Así a todo, como grupo, hemos grabado la maqueta de "Historias de una vida" que se compone al 90% en contar historias de vidas que no son las nuestras: Una vida al revés (desde que mueres hasta que naces), los paisajes de galicia o la historia de un delincuente que acaba ejecutado por la justicia son algunas de las temáticas.
Ahora mismo nuestras últimas temáticas han sido críticas a la sociedad, de todo tipo: criticamos a los que nos critican y a los que merecen ser criticados.

7. Teneis bastantes videoclips, ¿los haceis vosotros?

Sí. Trabajamos los 5 como uña y carne, pensamos en como realizar los videoclips: los paisajes y los encuadres son muy importantes.
Anxo (Ras Bao) es quien los monta, y después lo supervisamos, pensando en si se pueden cambiar un plano u otro o dando nuevas ideas según vaya saliendo para que queden lo mejor posible.
El trabajo de hacerlos es bastante complejo, sobre todo al tratarse de 5 personas juntas. En caso de ser un videoclip personal cambia mucho el asunto, pero funcionamos de la misma manera. Siempre apoyamos y criticamos nuestros trabajos entre nosotros con la intención de mejorar, aunque a veces, resulta un poco duro.


8. ¿Habeis colaborado con otros raperos de Galicia? ¿Quién?

La lista podría ser interminable. Cada uno por separado, y comenzando por otros raperos de Ferrol algunos podrían ser Astral, Luso, Brother MCJ, Abuín, NaM Katanah, DelaFé, El Puto Fran, FH, Fénix, Pedrolo, Pepo aka Fight, Gio Snukah... y los que nos dejamos en el tintero, que serán muchos.
Quitando las colaboraciones de Ferrol-Naron, alguno de nosotros ha colaborado con Koke Rodríguez (de Ley Innata) y Duke Sam (de Track Asedio), además, muchos de nosotros estamos en contacto con otros artistas a nivel nacional y estamos preparando cosas con ellos. Pero es mejor no revelar nada hasta que las cosas no vean la luz.

9. ¿Como veis el panorama actual gallego?


Eso es depende de como se mire. Cada uno tiene una opinión personal muy diferente porque nos van diferentes estilos, pero en general, tiene sus altibajos. Hay gente que está petando muy fuerte y con razón, y luego hay otra gente, que bueno, está ahí, que es lo importante. No vamos a discriminar a nadie por su estilo, más bien les mandamos apoyo y que sigan intentándolo, al igual que nosotros seguimos haciendo lo nuestro.